Ja, we zijn er nog! De afgelopen twee jaar waren als een achtbaan, vol ups en downs, loopings en onverwachte bochten. We hebben aan verschillende projecten gewerkt, elk met zijn eigen uitdagingen en hoogtepunten. (Achtbanen)

Ja, ja, ja, we horen jullie, we zien jullie en ja, we zijn er nog! Het is echter wel een achtbaan geweest met ups en downs, loopings, screwdriver curves, enzovoort. Zo zijn we betrokken geweest bij meerdere projecten en processen in de afgelopen twee jaar en dit waren allemaal verschillende achtbaanritjes, om even in de analogie te blijven.

Hierbij was de klim naar boven met veel getik gepaard met spanning en anticipatie voor de drop, soms het meest memorabele moment van de rit. Tijdens de klim kijk je naar je medepassagiers, die allen voorbereidingen hebben getroffen, tijd hebben vrijgemaakt om in de wachtrij te staan, bureaucratische processen hebben doorlopen, plannen en ideeën hebben geschreven en ingediend, allemaal met de intentie om hetgeen op papier te realiseren. Voordat je de top bereikt, kijk je nog even hoopvol naar je achtbaanlotgenoten, zet je je schrap en zoek je nog even naar blikken van bevestiging. In je hoofd gil je nog enthousiast en pumped up van de adrenaline drie keer snel: “Wajow, Wajow, Wajow”… voordat je met volle vaart naar beneden gaat en dat heerlijke gevoel in je buik krijgt en alle inspanning en geduld wordt beloond… althans, dat verwacht je.

Nou, Roffadammers, sommige ritjes waren alles naar de klim toe maar geen vlinder of gevoel in de buik whatsoever… niks, nakkes, noppes, jonguh. De drop bleef uit of waar we de verwachting hadden geschept dat de zwaartekracht zou doen wat we gewend zijn, viel dit tegen of verliep anders dan we hadden voorgesteld. Zwaartekracht in dit geval is bijvoorbeeld een product/workshop waarvan we ervan overtuigd waren dat deze niet kon ontbreken binnen het educatieve aanbod op het gebied van 150 jaar koloniaal verleden in Nederland of het bedienen van een gemeenschap waarvan je dacht dat je genoeg wist. Om er vervolgens tijdens de daling achter te komen dat er niet één gemeenschap is, maar deze gemeenschap uit gemeenschappen bestaat. Die allen zo hun wensen, verwachtingen en behoeften hebben. Dan kijk je als achtbaanfreak als eerste naar links en rechts, op zoek naar validatie, zo van: “Eeeey, is dit het?!” Fawaka?! Waarom voelt de achtbaan aan als een ritje in zo’n simpele kermisattractie bij de Appie waar je een euro in pleurt? De een zegt, geruststellend, nee joh maak je niet druk, als we die tweede bocht bereiken dan wordt het lauw, de ander wist het al maar is in de achtbaan gestapt om een selfie te maken en vervolgens al een andere achtbaan in gedachte had, waar hij echt in wilde zitten.

Wat doe je dan? Je houdt gewoon de stang stevig beet en zit de rit uit, want ja, je gaat toch niet halverwege de rit uitstappen. KACHANG!!! De rit is klaar, de stangen gaan omhoog, je laat een zucht van opluchting en kijkt naar de route die je hebt afgelegd. Alle bochten en loopings die minder spannend waren dan je had verwacht, maar je toch hebt doorstaan. Dit zijn lessen en ervaringen waarvoor je dankbaar moet zijn. Dit perspectief brengt nieuwe waardering voor hetgeen je al hebt ervaren en kennis om te spotten welke achtbanen voldoen aan de hype of waar je beter vanaf een afstand en met hernieuwde focus op de grond als toeschouwer geaard met twee benen je steun en liefde toont naar de passagiers in de rit.  Werk aan je eigen karretjes, of achtbaan zoals de kids doen via Roblox. Bijvoorbeeld iets schrijven voor een website (die ook de nodige onderhoudsproblemen had) maar nu het medium wordt om de details van achtbaanritjes of nieuwe attracties op sociaal maatschappelijk of educatief domein aan te kondigen. Waarom niet?!

Rutu Rotterdam.

Ken gewoon!

Guydoesntreacttorollercoaster